سرگذشت یون دونگ جو شاعر محبوب کره ای

اگر به حوزه ادبیات، شعر و رمان علاقه دارید و به دنبال کسب اطلاعات درباره ادبیات کشور کره هستید، در این مقاله با ما همراه باشید.

امروزه با محبوبیت روزافزون صنعت سرگرمی کشور کره جنوبی، به نظر می‌رسد که ادبیات کره به اندازه کافی مورد توجه دوستداران این کشور قرار نمی‌گیرد.

با این حال کشور کره شاعران و نویسندگان به نامی دارد که با آثار دلنشین خود همچنان در قلب ملت و علاقمندان به ادبیات جا خوش کرده‌اند.

از جمله این مشاهیر می‌توان به یون دونگ جو اشاره کرد.

 

 

یون دونگ جو (윤동주) (1917-1945) یکی از شاعران محبوب کره‌ای می‌باشد؛ کسی‌ که حتی در دوران دشوار حکومت استعماری (استعمار ژاپن بر کره از سال 1910 تا 1945) هم شرافتمندانه در پی یافتن مسیر زندگی از طریق ادبیات بود.

یون دونگ جو مرتباً درباره حقایقی که جامعه با آنها مواجه بود، اشعار کره‌ای می‌سرود و همین امر موجب زندانی شدن او به اتهام آزادی‌خواهی و در نهایت مرگ وی در سن 27 سالگی شد.

با این وجود، همان اشعاری که زندگی یون دونگ جو را به خطر انداخته و باعث مرگ او شدند، امروزه در قلب مردم زنده هستند.

این شاعر 124 اثر از خود به جای گذاشته که شامل اشعار و نثرهای او می‌شوند. این آثار ادبی از ملت کره عشق بسیاری دریافت کرده، برای مردم آسیای شرقی به یادماندنی بوده و باعث همدردی جهانیان شده است.

یون دونگ جو با نوشتن اشعار “مقدمه”، “صلیب” و “شب شمردنِ ستاره‌ها” نشان داد که روحی پاک و خالص بر روی زمین می‌زیسته.

یون دونگ جو در سی‌ام دسامبر سال 1917 در روستای میونگ دونگِ بوک گان دو (북간도 명동촌) واقع در چین، به عنوان بزرگ‌ترین پسر پدرش، یون یونگ سوک و مادرش کیم یونگ دیده به جهان گشود.

خانواده او در اواخر قرن نوزدهم به روستای میونگ دونگ نقل مکان کرده بودند؛ این منطقه در آن دوران خانه‌ی کره‌ای‌هایی بود که در پی تحصیلات، جنبش استقلال طلبی و زندگی‌ مذهبی بودند.

یون دونگ جو در این خانه‌ی روستایی، زبان کره‌ای را در کنار دانش مطالعات چینی و ایمان مذهبی خود پرورش داد.

 

در سال 1932، یون دونگ جو در سن 14 سالگی به لونگ جینگ نقل مکان کرده و به همراه سونگ مونگ کیو (송몽규) و مون ایک هوان (문익환) که از دیگر نویسندگان کره‌ای به شمار می‌روند، وارد دبیرستان اون جین شد.

او پسری فعال و سرزنده بود و همراه با هم‌کلاسی‌های خود مجله‌های ادبی می‌ساخت؛ دونگ جو در مدرسه جزو بازیکن‌های فوتبال بود و در مسابقات سخنرانی مقام اول را کسب کرده بود.

 

تصویری از دوران نوجوانی دونگ جو

 

در 24ام دسامبر سال 1934، دونگ جو در حالی که در انتظار کریسمس به سر می‌برد، اولین اثر خود یعنی شعر “یک شمع” را سرود و از همین روز بود که این شاعر نوپا ثبت تاریخ سرودن اشعار خود را در دفترچه‌ای آغاز کرد.

وقتی یونگ جو هفده ساله بود به دانشگاه پسرانه‌ی سونگ شیلِ پیونگ یانگ انتقالی گرفت، دانشگاهی که دوست وی، مون ایک کوان در آن تحصیل می‌کرد.

در همین سال بود که یکی از اشعار یون دونگ جو در مجله‌ی این دانشگاه منتشر شد. پس از بازگشت دونگ جو به لانگ جینگ، او به دانشگاه کوانگ میونگ رفته و هفت شعر کودک برای مجله‌ای دیگر سرود.

 

یون دونگ جو مدتی را به مطالعه‌ی دقیق آثار ادبی شاعران مختلفی از جمله جونگ جی یونگ (정지용) (1902-1950) و بک سوک (백석) (1912-1996) و همچنین بررسی اشعار منتشر شده در مجلات و روزنامه‌ها اختصاص داد و تلاش می‌کرد تا اشعار خود را خلق کند.

او همچنین به ملاقات یک شاعر اشعار کودکان که از آشنایان خانواده مادری وی بود می‌رفت. دو یادداشت از این دوران به جا مانده:

 

• “شعر نه چندان شاعرانه‌ای که سعی بر نوشتن آن داشتم” از سال‌های 1934 تا 1937

• و دیگری “یک پنجره” از سال‌های 1936 تا 1939

 

در طول این دوران، یون دونگ جو روش‌های مختلفی را برای سرودن شعر بررسی کرد که شامل شعر کودک با استفاده از زبانی ساده و قابل فهم در وصف طبیعت و محیط اطراف می‌شد.

در اشعاری مانند “درخت” و “کرم شب‌تاب” درونمایه‌ی اصلی اشعار او مانند درختان، باد و ستارگان به چشم می‌خورند.

شعر “آنها برای بقا چه می‌خورند؟” زمانی که دونگ جو در حال نوشتن شعر “درخت” بود در مجله چاپ شد.

دونگ جو دو برادر و یک خواهر کوچک‌تر از خود داشت و در شعر “تصویری از یک برادر کوچک‌تر” احساسات نابسمان و ضد و نقیض یک برادر بزرگ‌تر در هنگام نگاه کردن به چهره‌های معصوم خواهران و برادران کوچک‌تری که چاره‌ای جز زندگی در دوران سخت استعماری نداشتند را توصیف می‌کند.

دست‌نوشته‌های یون دونگ جو

 

او در ماه آوریل سال 1938 وارد دانشگاه یون هی (연희) (دانشگاه یانسه‌ی (연세대학교) امروزی) در شهر کیونگ سونگ (경성) (شهر سئول (서울) امروزی) شد.

دلیل این سفر طولانی وی از زادگاه تا شهر کیونگ سونگ علاقه‌ی بسیار او به جنبه‌های مختلف کشور خود و جهان بود. در حکومت استعماری فرصت چندانی برای یادگیری و کسب دانش درباره مردم کشورش وجود نداشت،

در نتیجه یون دونگ جو  تصمیم گرفت تا برای کسب دانش در زمینه ادبیات و سایر حوزه‌های مورد علاقه‌ی خود به فضای نسبتاً آزاد دانشگاه یون هی پناه ببرد.

 

اشخاصی که دونگ جو در دانشگاه یون هی با آنها آشنا شد، مانند کانگ چو جونگ، کیم سام بول، یو یونگ و جانگ دوک سون خاطرات ارزشمندی از دوران جوانی این شاعر که درخشان‌ترین روزهای زندگی کوتاه او بود، به اشتراک گذاشته‌اند.

همه آنان از دونگ جو به عنوان شخصی آرام و نجیب که همیشه آماده‌ی شنیدن سخنان دیگران بود یاد می‌کردند.

 

با ورود دونگ جو به دانشگاه یون هی زندگی او در خوابگاه شروع شد؛ او در خوابگاه با سونگ مونگ کیو، همشهری خود و کانگ چو جونگ هم‌اتاقی بود.

با معاشرت بیشتر با اشخاصی از حوزه ادبیات، یون دونگ جو به طور جدی خلق آثار خود را آغاز کرد و در همین دوران نثر “شلیک به ماه” و شعر “مسیری نو” را سرود.

در این دوران دونگ جو با افراد مختلفی دیدار کرد و با حقایق متفاوتی از جامعه رو به رو شد و همین امر تامل هرچه بیشتر او در رابطه با مسیر زندگی خود را به دنبال داشت.

 

همچنان که یون دونگ جو در دانشگاه با اساتید مختلفی آشنا می‌شد، شعرهای او نیز به مرور عمیق‌تر و پربارتر می‌شدند.

او اصول زبان کره‌ای را از استاد چو هیون به، ادبیات انگلیسی را از لی یانگ ها و تاریخ جهان را از سون جین ته فرا گرفت.

با نگاهی به کتاب‌های یون دونگ جو، می‌توان به علاقه او نسبت به موضوعات مختلف از فسلفه گرفته تا هنر شرقی و غربی پی برد.

او همچنین ادبیات جهان را مشتاقانه دنبال می‌کرد و آثار نویسندگان و شاعرانی از جمله راینر ماریا ریلکه، فرانسیس جیمز و مارسل پروست را می‌خواند.

این شاعر جوان سعی داشت افکار حاصل از مطالعات عمیق خود را در قالب شعری زیبا، ساده و قابل‌فهم بیان کند.

 

 

   کتاب‌های یون دونگ جو

 

 

در ژوئن سال 1941، یون دونگ جو اشعار “مسیری نو” و “خودنگاره” را در یک مجله‌ی دانشجویی حوزه هنر به نام “مونوو” منتشر کرد.

در آن زمان این مجله باید طبق قانون به زبان ژاپنی منتشر می‌شد، با این وجود اشعار یون دونگ جو، سونگ مونگ کیو و کیم سام بول به کره‌ای در این مجله چاپ شدند.

ویراستی که اشعار یون دونگ جو در آن چاپ شد، آخرین شماره این مجله بود و پس از آن انتشار این مجله متوقف شد.

 

کتاب “آسمان، باد، ستارگان و شعر” اولین و آخرین کتاب شعر یون دونگ جو بوده که در بزرگذاشت فارغ‌التحصیلی از دانشگاه یون هی، نوزده عدد از اشعار او را در کنار یکدیگر قرار داده است.

در ابتدا دونگ جو قصد داشت تا 77 نسخه از این کتاب را برای کمک به خیریه منتشر کند، اما به دلیل ممنوعیت شدید زبان کره‌ای، آشنایان او را از انجام این کار منصرف کردند.

بنابراین او سه نسخه از این کتاب را به صورت دست‌نویس برای خودش، استاد لی یانگ ها و هم‌دانشگاهی خود جونگ بیونگ گوک نوشت.

تنها نسخه‌ای که امروزه از این کتاب دست‌نویس باقی مانده، کتابی‌ست که شاعر به دوست خود یعنی بیونگ گوک تقدیم کرده است.

 

یون دونگ جو با اشعاری از ایمان و ندای درونی مانند “مقدمه”، “یک شب” و “شمردن ستارگان” در تاریک‌ترین دوران تاریخ کره، نوری بر ادبیات کره‌ای تاباند.

او شعر “بیمارستان” را برای همدردی با افراد بیمار و اشعار “مسیر” و “اولین صبحگاه زمین” را برای بیان بلوغ مذهبی سرود.

کتاب دست‌نویس “آسمان، باد، ستارگان و شعر”

 

در فوریه‌ی سال 1942، یون دونگ جو به ژاپن نقل مکان کرده و تا ماه اکتبر به تحصیل در رشته‌ی ادبیات انگلیسی در دپارتمان ادبیات دانشگاه ریکیو پرداخت.

در طول این دوران او پنج شعر از جمله “شعری که به سادگی نوشته شد” را سرود

و برای کانگ چو جونگ ارسال کرد؛ این پنج شعر آخرین اشعار وی بودند

و شرمساری مردی جوان و استعمار زده را بیان می‌کنند که زادگاه خود، یعنی کره را ترک کرده

تا در پایتخت امپراطوری و کشوری بیگانه به تحصیل بپردازد.

 

دونگ جوی جوان پس از گذراندن یک ترم، دانشگاه ریکیو را ترک کرده

و پیش از نقل مکان کردن به کیوتو، برای یک تعطیلات تابستانی عازم زادگاه خود شد.

عکس یادگاری که دونگ جو در این تعطیلات با دوستان و آشنایان همسن و سال خود گرفته،

به زیبایی لبخند لطیف او را ثبت کرده است.

اما دونگ جو هنگامی که پس از پشت سر گذاشتن سفرهای طولانی با کشتی و قطار برای عبور از مرز به مقصد رسید،

احساسات ضد و نقیضی را درون خود یافت.

دونگ جو که وادار بود به دلیل شرایط جنگی موهای خود را بتراشد،

نسبت به کمرنگ شدن فرهنگ مردم خود اظهار تاسف می‌کرد و از خواهر و برادران کوچک خود خواسته بود تا هر نوشته‌ای به زبان کره‌ای را جمع‌آوری کنند.

در سال 1942، دونگ جو پس از بازگشت به ژاپن به دپارتمان ادبیات انگلیسی دانشگاه دوشیشا انتقالی گرفت.

گفته شده او به همراه سونگ مونگ کیو که در دانشگاه کیوتو تحصیل می‌کرد

و یون یونگ چون در پارک و کنار رودخانه قدم می‌زد و درباره مسائل داخلی و خارجی صحبت می‌کرد.

اما شرایط ژاپن در دوران جنگ تمام و عیار دشوارتر شده و سختگیری و نظارت بر مردم کره شدیدتر از قبل شد.

در ماه ژوئیه سال 1943، سونگ مونگ کیو و یون دونگ جو به اتهام نقض قانون نظم عمومی دستگیر شدند

و تمامی نوشته‌ها و متعلقات آنها مصادره شد.

 

یون دونگ جو و سونگ مونگ کیو در دادگاه کیوتو متهم به مشارکت در جنبش استقلال طلبی شده

و به دو سال حبس محکوم و به زندان فوکوئوکا منتقل شدند.

یون دونگ جو زندگی خود در زندان را با کتاب انجیلی که خانواده‌اش برای او ارسال کرده بودند می‌گذراند

و پس از تحمل سختی‌های بسیار در شانزدهم فوریه سال 1945،

بدون اینکه شاهد آزادی کشور خود باشد این دنیا را ترک کرد.

ملحق شدن سونگ مونگ کیو به دوست خود، کمتر از یک ماه طول کشید.

 

 

خانواده دونگ جو در حالی که در انتظار رسیدن کارت پستال ماهانه او بودند،

خبر فوت ناگهانی او را دریافت کردند.

پدر و عموی او به سرعت برای تحویل گرفتن پیکر او اقدامات لازم را انجام دادند.

عکس فارغ‌التحصیلی او به عنوان تصویر مراسم خاکسپاری انتخاب و دو شعری که در مجله دانشگاه یون هی چاپ شده بودند

به عنوان اشعار یادبود، در مراسم خوانده شدند.

در ژوئن همان سال نام یون دونگ جو بر روی سنگ قبری در زادگاهش حکاکی شد.

 

 

مقبره‌ی یون دونگ جو در لونگ جینگ چین

 

در سال 1955، دوستداران یون دونگ جو برای بزرگداشت دهمین سالگرد وفات او، 89 عدد از اشعار و 4 نثر او را در قالب کتابی به چاپ رساندند.

طبق پیشنهاد جونگ بیونگ اوک، برادر دونگ جو یعنی یون ایل جو مسئولیت ویرایش کتاب را بر عهده گرفت

و کیم هوان کی طراحی جلد آن را انجام داد.

خواهر دونگ جو در انتشار اشعار او نقش چشمگیری داشت،

چرا که نوشته‌های دوران مدرسه دونگ جو را با وجود سختی‌های بسیار با خود به سئول برد.

 

در سال 1967، “آسمان، باد، ستارگان و شعر” در قالب کتابی با جلد آبی رنگ چاپ شد

و پارک دو جین، مون ایک هوان و دیگر اشخاص حوزه ادبیات، درباره اشعار دونگ جو در این مجموعه شعر یادداشت‌هایی به جا گذاشتند.

یک سال بعد، دانشجویان دانشگاه یانسه تصمیم به بنا کردن سنگ یادبودی در مقابل ساختمان  پینسون که زمانی خوابگاه یون دونگ جو بود، می‌گیرند.

این سنگ یادبود توسط برادر دونگ جو طراحی شده و شعر “مقدمه” بر روی آن حک شده است.

سنگ یادبود واقع در دانشگاه یانسه

برای خواندن درباره ی جونجو ؛ شهر بی بیم پب کلیک کنید

 

در سال 2000، تالار یادبود یون دونگ جو در ساختمان پینسون که پیش‌تر به آن اشاره کردیم تاسیس شد.

این ساختمان تنها مکان باقی مانده از دانشگاه است که دونگ جو به آنها رفت و آمد می‌کرده.

درهای ورودی و خروجی که او از آنها استفاده می‌کرده

و حتی پنجره‌هایی که از طریق آنها به تماشای گذر فصل‌ها می‌نشسته، همگی حفظ شده‌اند.

این ساختمان شامل سه طبقه می‌باشد و شما می‌توانید نگاه، لمس و نفس‌های شاعر را در آن حس کنید.

تالار یادبود یون دونگ جو

 

موزه‌ی ادبی یون دونگ جو (윤동주문학관) یکی از دیگر اماکن ساخته شده در بزرگداشت این شاعر می‌باشد.

این موزه در منطقه جونگ رو (종로구) در شهر سئول واقع شده

و یادداشت‌های دست‌نویس و عکس‌های شاعر را برای علاقمندان در معرض نمایش گذاشته است.

موزه ادبی یون دونگ جو

 

 در سال 2014، جونگ میونگ لی، نویسنده کره‌ای، کتابی به نام “نسیمی که بر ستاره‌ای وزید” (별을 스치는 바람) درباره یون دونگ جو و زندگی او در زندان فوکوئوکا می‌نویسد.

ماجرای این کتاب در زندان فوکوئوکا و با زندانبانی به نام واتانابه یوئیچی که علاقه زیادی به مطالعه دارد آغاز می‌شود.

واتانابه یوئیچی ماموریت پیدا می‌کند تا قتل سوگی یاما که خود از نگهبانان بوده است را  بررسی کند.

سوگی یاما جزو نگهبانان منفور این زندان به شمار می‌رفت که زندانیان از او بیزار بودند.

مدتی زیادی از شروع تحقیقات نگذشته که یکی از زندانیان اعتراف می‌کند،

با این حال واتانابه متقاعد نشده و به بازجویی از مظنون و یون دونگ جو می‌پردازد.

در نتیجه‌ی این تحقیقات واتانابه پی می‌برد که شخصیت این زندانبان مخوف تنها آنچه که از خود نشان می‌داده، نبوده است.

این کتاب توسط مژگان رنجبر ترجمه و توسط نشر نون منتشر شده است.

 

فیلمی به نام “دونگ جو: تصویری از یک شاعر” به کارگردانی لی جون ایک در هفدهم فوریه سال 2016 در کره جنوبی اکران شد.

این فیلم سینمایی همانطور که از اسم آن واضح است، زندگی شاعر یون دونگ جو را در قالب فیلمی سیاه و سفید روایت می‌کند.

و بازیگرانی از جمله کانگ هانول (강하늘) در نقش یون دونگ جو و پارک جونگ مین (박정민) در نقش سونگ مونگ کیو، در آن نقش‌آفرینی کرده‌اند.

 

 

برای خواندن حقایقی درباره ی زبان کره ای کلیک کنید

 

و در پایان شعر”مقدمه” را که توسط عارفه سادات پور منوچهری به زبان فارسی ترجمه شده است را می‌خوانیم.

 

죽는 날까지 하늘을 우러러

한 점 부끄럼이 없기를,

입새에 이는 바람에도

나는 괴로워했다.

별을 노래하는 마음으로

 

모든 죽어 가는 것을 사랑해야지

그리고 나한테 주어진 길을 걸어가야겠지.

오늘 밤에도 별이 바람에 스치운다

 

“مقدمه” / یون دونگ جو

تا روز مرگم این آرزو را خواهم داشت

که وقتی به آسمان نگاه میکنم

 هیچ شرمی نداشته باشم،

حتی زمانی که برگ ها روی باد سوارند.

در عذاب و شکنجه هستم

با قلبی که می خواهد از ستاره ها آواز بخواند،

تمام چیزهای فانی را دوست خواهم داشت

و مسیری که به من داده شده را خواهم پیمود.

باز ، امشب هم ستاره نوازش باد را حس می کند.

 

منابع:

artsandculture.google